ดอยผาผึ้ง จ.น่าน ความสวยงามที่คุณต้องหลงไหล

(วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2558)   

     คุณเคยไหม กับการตั้งเป้าหมายในการท่องเที่ยว แต่ไปไม่ถึงที่หมาย เพราะอุปสรรคมากมายหลายอย่าง ไม่ว่าจะด้วยความลำบากของเส้นทาง ความไม่พร้อมของตัวรถ หรือแม้แต่ความไม่พร้อมของตัวเราเอง
     กับความตั้งใจของเราที่จะไปเยือนจังหวัดน่านในครั้งนี้  ขี่รถกันยาวๆ ไปกลับร่วม 1000 กิโลเมตร โดยในเป้าหมายในใจเรา คือ ไร่กาแฟสวนยาหลวง บ้านสันเจริญ อำเภอท่าวังผา และ ดอยผาผึ้ง บ้านมณีพฤกษ์ อำเภอทุ่งช้าง จังหวัดน่าน

     เราเดินทางออกจากจังหวัดเชียงใหม่ ผ่านจังหวัดพะเยา และเข้าสู่จังหวัดน่าน ซึ่งก่อนจะถึงตัว อำเภอท่าวังผา เลี้ยวขวา ก็จะเป็นทางขึ้นไปสู่หมู่บ้านสันเจริญ สถานที่ตั้งของไร่กาแฟสวนยาหลวง เป้าหมายแรกของเรา

     การเดินทางในครั้งนี้ เราเดินทางเลาะเลียบเขา ทิวทัศน์สองข้างทางเขียวชอุ่ม ช่างน่าหลงใหล จนเราอดใจไม่ไหวที่จะจอดรถชื่นชมความงามของธรรมชาติ เลยไม่ทันสังเกตถึงสิ่งที่เราไม่อยากเจอกำลังคืบคลานมาหาเราอย่างช้าๆ นั่นก็คือเมฆฝน กว่าจะทันรู้ตัวก็ตอนที่เราเดินทางจนเหลืออีก 10 กิโลเมตรสุดท้าย ฝนก็ได้ตกลงมา

     เหมือนสวรรค์แกล้ง ทางดินที่เคยแห้งเมื่อเปียกน้ำฝน ก็ลื่นจนเราไปต่อได้เพียง 2 กิโลเมตรเท่านั้น เพราะขนาดรถของชาวบ้านที่ใช้โซ่พันล้อเพื่อช่วยตะกุยทาง ยังขับไปได้อย่างยากเย็น นับประสาอะไรกับรถบ้านๆอย่างพวกเรา

     ทุกๆการเดินทาง ธรรมชาติก็คือผู้ถือหุ้นมากที่สุด เป็นปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ ไม่ว่ารถของเราจะสมรรถนะดี ร่างกายเราจะมีความพร้อมแค่ไหน แต่เมื่อฟ้าฝนไม่เป็นใจ เราก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ และถอดใจหันหลังกลับ ยอมรับว่าเสียใจ แต่เราก็ตกลงกันไว้ว่าจะกลับมาแก้ตัวอีกครั้งอย่างแน่นอน

     แม้ต้องพบกับความผิดหวัง แต่เราก็ยังไม่ท้อที่จะเดินทางต่อไป เพราะรู้ว่าอีกหนึ่งเป้าหมายที่ตั้งไว้ ก็สวยงามไม่แพ้กัน 
เราจึงเร่งเดินทางไปยังอีกหนึ่งสถานที่ โดยขี่รถออกจากบ้านสันเจริญ มายังอำเภอท่าวังผา ผ่านอำเภอปัว และมุ่งสู่อำเภอทุ่งช้าง เพื่อไปยังดอยผาผึ้ง
     ตลอดเส้นทางเรายังคงต้องเจอกับสายฝนโปรยปราย จึงทำให้การเดินทางค่อนข้างที่จะใช้เวลาพอสมควร แม้วิวสองข้างทางจะสวย ถนนจะดี ขี่สนุก รถน้อย แต่เพราะทัศนวิสัยไม่ค่อยดี เราจึงต้องจอดพักรถเป็นระยะ โดยถือคติว่านอกจากเป้าหมายที่เราจะไปให้ถึงแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เราต้องคำนึงถึง นั่นคือความปลอดภัยของตัวเราและเพื่อนร่วมทาง

     กว่าจะถึงอำเภอทุ่งช้าง พระอาทิตย์ก็ชิดขอบฟ้าไปเสียแล้ว เราทำได้เพียงแหงนหมองดวงจันทราที่เด่นจนกลบแสงของดวงดาราไปจนหมด หวังในใจเพียงขอให้วันพรุ่งนี้ฝนไม่ตก

     เส้นทางที่ออกจากหมู่บ้านมณีพฤกษ์ ไปยังดอยผาผึ้งนั้น ค่อนข้างลำบากพอสมควร เพราะฝนที่ตกลงมาหลายวัน ทำให้ถนนลื่นมาก เลยต้องใช้ความระมัดระวังในการขับขี่กันเป็นพิเศษ ระยะทางเพียงไม่กี่กิโลเมตร แต่ก็ถือได้ว่าเป็นเส้นทางที่พิสูจน์รถพิสูจน์คนได้ดีจริงๆ

     เหมือนคำขอเมื่อคืนจะเป็นผล เช้านี้ฝนไม่ตก ดวงอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นสันเขาด้านทิศตะวันออก ระบายท้องฟ้ายามเช้าให้เป็นสีชมพูระเรื่อคล้ายห้วงเวลาของคนกำลังมีความรัก เบื้องล่างคือละอองหมอกฟุ้งกระจายจากความชื้นของสายฝนที่สะสมมาหลายวัน สายลมพัดพาหมอกเหล่านั้นกระทบตัวเราจนเปียกชุ่มและหนาวสั่น  แต่ถึงกระนั้นภายในใจกลับรู้สึกอบอุ่น

     ผมลดกล้องถ่ายรูปลง นั่งมองทิวทัศน์ข้างหน้า คิดถึงคำกล่าวของ Sean O'Connell จากภาพยนต์เรื่อง The Secret Life of Walter Mitty ที่ว่า " ความทรงจำบางอย่าง จะดีที่สุดถ้าเราเลือกที่จะเก็บมันไว้... ในความคิด "

     ทุ่งหญ้าสีเขียวพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดผ่าน สายหมอกล่องลอยเปลี่ยนทิวทัศน์ข้างหน้าไปทุกวินาที ท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปตามการเคลื่อนไหวของดวงอาทิตย์ กลิ่นของฤดูกาลแห่งความชื่นฉ่ำ นับเป็นช่วงเวลาอันน่ารื่นรมย์ สวยงามจนไม่อยากให้กล้องถ่ายรูปมาขัดขวางการร่ายรำของธรรมชาติตรงหน้า ที่เราได้สัมผัสด้วยตาและเก็บมันไว้ในความทรงจำ

     ลาจากดอยผาผึ้ง เหมือนได้รับพลังในการใช้ชีวิต การที่เราได้ออกมาพัก มาดื่มด่ำกับธรรมชาติที่สดชื่น ได้เห็นธรรมชาติที่ยังไม่ถูกเติมแต่ง มันก็สามารถเพิ่มพลังให้เราได้มีแรง ไปลุย ไปสู้ กับชีวิตที่วุ่นวายได้อีกครั้ง ระหว่างทาง อาจต้องพบความลำบากบ้าง ความผิดหวังบ้าง ก็เป็นโอกาสให้หัวใจของเราได้เติบโต

     ลองออกมาเที่ยวสักครั้ง ควบมอเตอร์ไซค์ที่เรามี แล้วออกไปสัมผัสกับสิ่งที่เราไม่เคยทำ สถานที่ที่เราไม่เคยไป แล้วคุณอาจจะหลงรักแบบเรา