อยาก.... เหมือนกัน. (เคย เกรียน ตอนม.ศ.ต้น-เทคโน) ในนามสมาชิกเก่าราวๆซัก5ปีกว่าเห็นจะได้ก่อนหน้ายุคช่วยกันลงขันตั้งServerตัวแรกก็เคยบริจาคช่วยคุณแม็คแกไปจำนวนหนึ่งตามกำลังที่มีชอบที่แกมีความตั้งใจจริงและไม่เอียง เอาผลประโยชน์เข้าว่า... เหมือนสื่ออื่นๆ เป็นบ้านกลางของคนมอ’ไซค์...ที่ดี และสุดฮิต เรตติ้งสูง... จะสุดรึเปล่าอันนี้ต้องเช็คกับ คุณ Now howสิงห์ข้อมูลประจำเว็ป. อ่านบทความ(บ่น)ของคุณSF_love1เมื่อสัปดาห์ก่อนให้รู้สึกได้ใจ..จริงๆเพราะมนุษย์เรานั้นจะมีความกระสันต์อยาก...เพื่อสนองกิเลส (ไม่ใช่ตัณหานะ) กันทุกคน ซึ่งก็พยายามดิ้นรนกระเสือกกระสนหาให้ได้มา เพื่อความสม... อยาก... ดังนั้นกรรมวิธีที่จะสนองตอบ จึงมีหลายรูปแบบ และแต่ละแบบมันก็จะแตกต่างกันออกไป จะมีผลกระทบ รบกวน ใคร? สังคมไหน?ก็ว่ากันเป็นประเด็นๆไปขอแค่อย่าให้คนใกล้ตัวชาวบ้านและสังคมรอบข้างเดือดร้อน....ก็พอ หรือถ้าจะร้อนก็ร้อนน้อยๆหน่อย.. ผมเองปัจจุบันก็ยังอยาก...แต่ไม่ค่อยมีเวลาและโอกาศ (ทำงานอยู่สายช่างนี่ล่ะ เรียนมาสายช่างยนต์จะให้ไปฉีดเซรุ่มรักษาวัว..มันก็ผิดไปแล้ว)แต่ควาอยาก...ดังที่กล่าวไว้ข้างต้นก็ยังคงมีเหลืออยู่...(สังเกตุเช้าๆแม้พยายามอดกลั้น...แต่ก็กลั้นไม่ค่อยจะอยู่ทุกทีไปน่า) นับแต่ในอดีต-จวบจนปัจจุบัน มีโอกาศอำนวยหรือเวลาว่างเมื่อไรเป็นต้องลากรถเครื่องคันเก่ง เจ้าเขียว N Pro-arm ออกไปหาร่อน ให้หายอยากซะทุกครั้ง (ชาว 2t เริ่มตะแคงหูฟังแล้วมั้ง)อุปกรณ์เซพร่างกายครบ ใส่โม่งใส่หมวก HJC ถุงมือ FOX รองเท้า ONEAL คู่เดียวใช้อเนกประสงค์ทุกทริป ทั้งทางเรียบและทางฝุ่นและชุดหนังตัดแยกท่อน เพราะมันร้อนเวลาขี่ทางฝุ่นถอดช่วงบน(เสื้อ)ง่าย ไม่ได้ลงแข่งที่ไหนเอาแค่เซพตัวเองไม่ผิดกฎใดๆปลอดภัยไว้ก่อน กางเกงก็ใส่ซิปหน้าด้วย เวลาเห็นกระต่ายในป่าจะได้โก่งง้างหน้าไม้ได้ทัน เส้นทางส่วนใหญ่จะออกไปทางแปดริ้ว-บางคล้า จนถึงพนมฯ บางครั้งลากยาวไปกินข้าววังน้ำเขียวโน่นเลย บรรยากาศครับและเส้นทางมันโล่งดี ลากยาวๆได้สบายๆ ก็พอได้ความมันในอารมย์ของตนเอง แม้จะมีสายลมปะทะเข้ายอด อกบ้าง มันก็รู้สึกอิ่มเอมจิตใจยังไงอธิบายบรรยายเป็นตัวอักษรลำบาก (โรคจิตชนิดหนึ่ง) แต่หากความเร็วเกินกว่านั้น มันจะเหนื่อย และเคร่งเครียดไป บางครั้งเลขาตลอดกาลก็ต้องเอากระบะ 4 WD ตามไปดูและสั่งให้หลานๆยกใส่กระบะท้ายรับกลับ ก็เพราะความผูกพันและห่วงใย (กลัวจะตายหนีจากแล้วปล่อยให้อยู่คนเดียวล่ะมั้ง) บางครั้งไปกลับเองก็ไม่เกิน 200 กม. เมื่อยขบไปหมดทั้งตัว แถมบางทีตระคริวกินขาซะงั้น. แต่พวกเขาก็เข้าใจ ว่าเราชอบ...(แบบคลั่งไคล้ ที่เดียวเชียวล่ะ มีแข่งที่ไหนพ่อตามไปดูมันทุกที่ไม่ว่าทางเรียบ หรือทางฝุ่น ไปรู้จักเขาไปหมด) แม้ทริปเล็กๆแบบมิตติ้งก็ยังติดตามเขาไปทุกทีซิน่า กลุ่มปากช่องโคราชงี้ ไปจนถึงกลุ่มอุดรฯหนองคาย ร้อยเอ็ดโน่น... ไม่รู้ไปแอบมีกิ๊กไว้รึเปล่ายังสงสัยอยู่... แบบว่าใกล้ไกลไปหมดถ้าโอกาศเปิดให้ เสียดายมีเวลาอยู่เมืองไทยปีล่ะไม่กี่วันเอง... ไม่งั้นจะหาเวลาไปกินกุ้งเผากับ แก๊งปลาหมึก เขตลาดปลาเคล้า หรือแถวซอยเสนา รึจะไปขอลอง รถตัวแรงของคุณ อาร์ท ณ จีโอ ทีเชียงใหม่ เห็นว่าจอดคลุมผ้าขึ้นหิ้งพร้อมถ้วยรางวัลวางบนถังน้ำมัน...(จากงานประกวด.. ประชัน วัตถุโบราณเคลื่อนที่ได้) และอีกท่านทางเทคนิคที่เดี๋ยวนี้ชักไม่ค่อยเห็นเปิดฝาลังเครื่องมือออกมาเป็นวิทยาทานเหมือนเมื่อก่อน ท่านพันท้าย... ออกมาช่วยกันเคาะสนิมให้บรรดาชาวสองล้อกกันหน่อยเถอะครับ. (ยังคิดถึง สิงห์จูนบาง อีกท่านทีจากไป)